طراحی اداری آزمایشگاه کیا سعی شده است با افزودن اپلیکیشنی جدید به ساختمان که نقش پاتوق شهری را دارد، تعاملی بین ساختمان و شهر ایجاد شود و مرز بین شهر ایجاد شود. و ساختمان نامرئی به این ترتیب کاربر با سازه ای مواجه می شود که هم ساختمان است و هم شهر و مرز بین این دو به راحتی قابل تشخیص نیست. ایده ساختمان شهر پس از انجام مطالعات میدانی مختلف و مصاحبه با ساکنان قره ضیاء الدین (محل اجرای پروژه) شکل گرفت. اهالی شهر وجود امنیت و نبود فضاهای همزیستی را دو ویژگی مکان می دانستند.
طراحی اداری آزمایشگاه کیا – Kia Lab Laboratory / Davood Boroojeni Office
معماران: دفتر داوود بروجنی
معماران اصلی: داوود بروجنی، صبا عماری، حامد کلاته
معمار مدعو: ایمان عنایتی
تیم اجرایی: بهروز ارشادی پور، مجید مختاری
عکس ها: پرهام تقی اف
متراژ: ۱۲۰۰ متر مربع
سال: ۲۰۲۱
موقعیت: ایران
پله در ساختمان شهر
در شهرسازی و معماری ایران باستان نمونه هایی وجود دارد که پله عنصر ارتباط عمودی بین دو فضای شهری به یکدیگر یا اتصال یک فضای شهری به فضای معماری است. در محوطه های باقی مانده از شهر قدیمی مورچه خورت، پله هایی وجود دارد که دو فضای شهری را به هم متصل کرده یا یک فضای شهری را به یک فضای معماری متصل می کند. در طراحی آزمایشگاه کیا، افراد می توانند از طریق پله های قرار گرفته در پاساژ به طبقه اول ساختمان برسند. ساکنین بدون نیاز به ورود به ساختمان و حضور در طبقه همکف می توانند از طریق پله وارد ساختمان شده و به طبقه اول برسند. طبقه اول یک فضای خالی با نمای خیابان است.
آشیانه لک لک
قره ضیاء الدین شهر لک لک ها است. لک لک ها در سراسر شهر به قدری مورد احترام هستند که اهالی برای آنها فولکلور و داستان های مختلفی ساخته اند. لک لک ها لانه خود را روی زیرساخت هایی می سازند که شهر برایشان مهیا کرده است. ساختار فیزیکی آزمایشگاه کیا بر اساس هندسه و ساختار محوطه ایجاد شده و همسطح بام همسایگان است. از این سطح به بالا، شکل گیری ساختار ساختمان متفاوت است.
مخاطب و طراحی پروژه آزمایشگاه
زمینه پروژه کیا لب حس عجیبی دارد. مردم این شهر تاکنون از پایین ترین کیفیت فضاهای زندگی محروم بوده اند. این محرومیت به قدری عمیق است که مردم احساس تعلق به شهر خود نمی کنند. برای آن ها شهر مکانی است که برای برخورداری از خدمات شهری ناگزیر به زندگی نیاز دارند و برای رسیدن به آرامش به طبیعت پناه می برند. این را نگارنده که در طول طراحی و اجرای پروژه حدود یک سال در آن شهر زندگی کرده است، شاهد بوده است.
طراحی این پروژه با مشاهدات میدانی و مصاحبه با مردم محلی آغاز شده است. آنچه برای طراحان شگفت انگیز بوده امنیت مناسب شهر است. در طول مصاحبه ها هیچ گزارش یا شکایتی از مردم دریافت نشده که حاکی از سرقت، مزاحمت در شهر و مواردی از این دست باشد. اکثر مردم از کمبود فضاهای عمومی در شهر شکایت داشتند. با توجه به تحلیل این گزارش ها، ایده پروژه افزودن یک فضای مشترک به پروژه بوده است.
جمع بندی نهایی
این فضای اشتراکی که تمام فضای طبقه اول پروژه را اشغال می کند، از طریق جاده عمومی و از طریق پله قابل دسترسی است، بدون اینکه مردم شهر نیازی به ورود به ساختمان یا مسدود شدن توسط کسی یا چیزی داشته باشند. به این ترتیب خیابان های شهر در داخل ساختمان ادامه یافت.