پروژه مسکونی صفری در جنوب شرقی شیراز (یکی از بخش‌های قدیمی شهر) قرار گرفته است. امروزه، توجه بیشتر معطوف به مناطق مرفه‌نشین است و کمتر شاهد پروژه‌های طراحی‌شده هدفمند در این بخش از شهر هستیم. به همین جهت، بافت این منطقه در حال رکود و معماری در این قسمت از شهر، در حال فراموشی است که همین امر بر کالبد بافت و حیات بصری منطقه اثرگذار بوده است. بدین منظور، چشم‌انداز اولیه در خلق این پروژه، تلاشی هر چند اندک برای بازگرداندن حیات کالبدی در حال زوال بستر طرح است.
گالری تصاویر پروژه آپارتمان مسکونی صفری
اطلاعات پروژه
معماران: معماران اشعری
مساحت: 1300 متر مربع
سال: 2017
عکس ها: پرهام تقیوف
تولید کنندگان : شیشه قزوین , تامین چوب نکویی , پروران , آجر شیراز
معماران اصلی: امیرحسین اشعری
مجری: علی صفری
همکاران اجرایی: اصغر گرامی، ایوب هاشمی
تحقیق: الناز امینی
مدلینگ سه بعدی : امیر ایرانیدوست حقیقی، مصطفی یکتار زاده
گرافیک (نمودار) : سارا زحمتکش فرد شیرازی
همکاران طراحی/تیم: زهرا جعفری، امیر ایرانیدوست حقیقی، افشین اشعری
مدلینگ سه بعدی : امیر ایرانیدوست حقیقی، مصطفی یکتار زاده
شهر: شیراز
کشور: ایران
توضیحات بیشتر
ایده طرح بر مبنای ایجاد یک عنصر اتصال دهنده و اتکابخش در همه طبقات شکل گرفت؛ این حلقه مرکزی که در پوسته درونی و بیرونی، از جنس آجر است، باعث خارج شدن نما از حالت دوبعدی و ورود بعد سوم در آن شد. در واقع، این حلقه واسط، فضای نشیمن و پذیرایی را در هر طبقه به وجود آورد که در نتیجه چرخش جداره این زون، قدری از حریم خصوصی به تراس بیرونی اختصاص یافت و نمای ساختمان به عنوان فصل مشترک فضای شهری و فضای درونی بنا شکل گرفت. بر این اساس، بخش بیشتری از فضاهای درون و بیرون با یکدیگر ادغام شدند که باعث کمک به ایجاد زوایای دید متنوع‌تری در نمای خارجی شد. جداره بخش خصوصی (بخش اتاق‌ها) نیز با اندکی عقب‌نشینی، در عین داشتن تراس، به سطح بالاتری از حریم خصوصی دست یافت. در واقع، شکل‌گیری سه‌بعدی نما باعث کمک به ایجاد سلسله‌مراتب و تفکیک عرصه‌های خصوصی تا عمومی واحدهای مسکونی در نمای خارجی بنا شد .
دیوارهای خصوصی (اتاق ها) نیز با کمی عقب نشینی و در عین حال داشتن تراس به سطح بالاتری از حریم خصوصی رسیدند. شکل گیری نمای سه بعدی به ایجاد سلسله مراتب و تمایز بین فضای خصوصی و عمومی واحدهای مسکونی در نمای بیرونی کمک کرد. به دلیل محدودیت هایی که شهرداری در نبود اشراف در مجاورت محله با آن مواجه بود، مجبور شدیم دید را تا ارتفاع 1.7 متری ببندیم. ایده ما برای به تصویر کشیدن حداکثر جنبه بصری فضای بیرونی، ایجاد یک پوسته آجری متخلخل بود که از خود نما ادغام شد. ایجاد این دیوارهای مشبک آجری، علاوه بر دید مستقیم نزدیک به بیرون، باعث دیده نشدن بیننده در داخل این فضاها و در عین حال استفاده از فضا می شد.
با استفاده از نور طبیعی به جای نورهای شکل نگرفته، سعی کردیم با ایجاد کنتراست نوری و عبور آن از «فخرو مدین»، حال و هوای احساسی را در ساکنان ایجاد کنیم. علاوه بر این، در طول شب، روشنایی فضای داخلی از بیرون به ایجاد جذابیت بصری و دید کمک می کرد. علاوه بر اجرای شبکه های آجری، جهت ترتیب و تبدیل نور طبیعی، در قسمت هایی از آجرهای نما، با پیچاندن حدود 20 درجه آجر در یک قوس 180 درجه، سعی در پخش نور و سایه داشتیم.